Wanneer je het moeilijk hebt, zijn er verschillende manieren om met jezelf om te gaan. Aan de ene kant kun je ervoor kiezen om niet toe te staan en te accepteren dat je voelt wat je voelt. Het kan zijn dat je je ervaring wegmaakt ("Het is niet belangrijk, concentreer je op iets anders!"). Het kan ook betekenen dat je zelfkritisch wordt en tegen jezelf schreeuwt omdat je pijn hebt ("Raap jezelf bij elkaar, doe niet zo stom!"). Zowel bagatelliseren als bekritiseren wat je voelt kan gezien worden als een poging om vooruit te komen. Helaas, het is erg demotiverend en beschamend om uitgescholden te worden of om niet te mogen voelen wat je voelt. In plaats van jezelf te helpen om je leven in goede banen te leiden, schop je jezelf terwijl je al op de grond ligt.
Een andere manier om met je emoties om te gaan is met zelfmedelijden, wat op een bepaalde manier het vasthouden aan de pijn van emoties is zonder er verantwoordelijkheid voor te nemen. Vaak wordt zelfmedelijden gekenmerkt door het feit dat je je emoties ervaart als veroorzaakt door iemand anders ("Je maakt me boos" in plaats van "Ik word boos als je dat doet"). Wanneer je je emoties niet behandelt als informatie over jezelf in de wereld, loop je tegelijkertijd het risico dat je de verantwoordelijkheid van je emoties bij anderen legt. Een ander lastig onderdeel van zelfmedelijden is dat je gevoelens vaak worden ervaren als iets unieks en persoonlijks dat alleen jij kunt begrijpen ("Alleen ik heb deze ervaringen, en jij kunt onmogelijk begrijpen hoe pijnlijk het is"). Dit is problematisch omdat je jezelf dan ook de mogelijkheid ontneemt om begrip en troost van anderen te krijgen.
Tussen deze twee - je emoties niet accepteren en omarmen of in zelfmedelijden blijven hangen - kun je zelfcompassie vinden. Zelfcompassie houdt in dat je je gevoelens er laat zijn en ze tegemoet treedt met verwondering, nieuwsgierigheid en erkenning. Je doet echt verschillende dingen als je zelf-compassie hebt:
- Je staat toe dat de emotie er is.
- Je probeert deze te begrijpen en er betekenis aan te geven.
- Je bevestigt dat het begrijpelijk en menselijk is om je zo te voelen.
- Je probeert woorden te geven aan wat je nodig hebt
"Nu ben ik verdrietig en dat mag ik. Ik ben verdrietig omdat ik mijn moeder mis. Het is geen wonder dat ik haar mis, want ze betekende veel voor me. Ik wou dat ik iemand had met wie ik kon praten. Ik heb troost en steun nodig!"
Als je wilt oefenen om vanuit zelfcompassie met jezelf om te gaan kun je klik hier om een oefening te vinden die gaat over jezelf troosten met zelfcompassie. .